یکی از روش‌های بی‌حرکتی در ضایعات سیستم عضلانی اسکلتی استفاده از تکنیک‌های بانداژ و Taping (کاربرد نوارهای چسبنده) می‌باشد. تیپینگ به ویژه در میان ورزشکاران رواج زیادی پیدا کرده است و جزء روش‌های درمانی پرکاربرد به خصوص در ضایعات حاد است.

ضایعات سیستم عضلانی اسکلتی (نظیر ضایعات لیگامانی، عضلانی و تاندونی) در زمره شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی می‌باشند. در مراحل ابتدایی بروز ضایعات فوق، بی‌حرکتی موضع آسیب دیده از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، به گونه‌ای که از آن به عنوان اولین اقدام درمانی نام می‌برند.

برخی از رایج‌ترین موارد کاربرد تیپینگ در فیزیوتراپی به شرح زیر است:

تاندونیت‌ها و بورسیت‌های شانه
آرنج تنیس بازان (تنیس البو) و گلفرز البو
سندرم کارپال تونل
سندرم خروجی قفسه سینه TOS یا (Thoracic Outlet Syndrome)
تاندونیت آشیل
پلانتار فاشیایتیس و خار پاشنه
پیچ خوردگی مچ پا
سندرم دکوروان De Quervain’s Disease
تاندونیت‌های دست و انگشتان
کشیدگی‌های عضلانی و آسیب‌های ورزشی
کندرومالاسیا پاتلا (نرمی کشکک)
دررفتگی کشکک زانو
دررفتگی و التهاب مفصل آکرومیوکلاویکولار
دردهای تیرکشنده شانه، گردن و اندام‌های فوقاتی (دردهای میوفاشیال شانه)
اصلاح پاسچر در بیماران کیفواسکولوزیس
کنترل و درمان اسپاستیسیتی در بیماران نورولوژیک

تیپینگ دارای اهداف درمانی متعددی است. از جمله:

محفاظت از عضو آسیب دیده
پیشگیری از بروز آسیب‌های ورزشی
محدود ساختن حرکات غیرطبیعی و نامناسب در مفاصل
اجازه انجام حرکات در دامنه کنترل شده و بدون درد با رعایت اصول بیومکانیکی اندام و عضو مبتلا
بازگشت سریع ورزشکار به فعالیت ورزشی
افزایش جریان خون موضعی Increase Local Circulation
کنترل تورم Edema Control
کاهش درد Pain Relief
کمک به ترمیم و پیشگیری از افزایش شدت ضایعه